Prolog

                Od naszego ostatniego spotkania minął cały rok. Na samą myśl o Nim trzęsły mi się ręce. Nie mogłam się uczesać, co dopiero pomalować! A czasu zostało tak niewiele! Sięgnęłam po szklankę wody i wypiłam ją duszkiem, w nadziei, że to mnie uspokoi. Nic bardziej mylnego. Włączyłam jakąś muzykę na laptopie. To powinno choć trochę odciągnąć od niego moje myśli. Ręce dalej mi się trzęsły, jakbym miała parkinsona. Usiadłam przy toaletce, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Nie byłam pewna, czy nie mogę się doczekać naszego spotkania, czy wolałabym, żeby nigdy nie nastąpiło. 

               Były chyba trzy takie momenty, gdy chciałam spakować walizki i uciec na lotnisko. No ale przecież nie mogę! To ślub mojej siostry! Spojrzałam na zegarek. Kuźwa. Została mi godzina. Szybko złapałam lokówkę i zaczęłam kręcić włosy. Że też musiała się zakochać w Jego najlepszym kumplu! Karciłam myślami siostrę, nakładając makijaż. Już się nawet tak nie telepałam. 

               Przez moment nawet zapomniałam. Ale gdy tylko sobie przypomniałam, że zapomniałam, od razu skręciło mnie w brzuchu. A co jeśli on już kogoś ma? Może jest w szczęśliwym związku. Może już o mnie zapomniał. Co ja gadam, przecież byliśmy tylko przyjaciółmi. Może nie powinnam się tak przejmować. O ja głupia! Nawet, jak sobie wmówię, że nie muszę się przejmować, to i tak będę to robić. Nieustannie i nagminnie. Przed, po i w trakcie spotkania z Nim. Otrząsnęłam głowę z tych myśli, wmawiając sobie, że wszystko będzie dobrze. Przez moment nawet w to uwierzyłam.

               Niestety, moje jelita nie dawały się tak łatwo przekonać, więc większość rozmyśleń na temat "Co by było gdyby..." spędziłam na kibelku.

                Dotarłam już na miejsce. Ja, moja nieziemsko droga sukienka i przyjaciel gej, który robił za mojego partnera. Nie zdążyłam dobrze wysiąść, gdy go zobaczyłam. Stał zaraz przy panu młodym, żywo o czymś rozmawiając. I gestykulując. I żartując. I się śmiejąc. O BOŻE! JAK JA ZA NIM TĘSKNIŁAM! 

- Przestań się na niego gapić, bo też na ciebie spojrzy, zrobi ci się słabo, będziesz chciała uciec, a samochód już odjechał. - powiedział mi przy uchu mój przyjaciel. Ani myślałam spuścić wzrok.

- To pobiegnę. - odparłam.

- Po pierwsze, masz siedmiocentymetrowe obcasy, a po drugie...ty nigdy nie biegasz. - stwierdził. W sumie miał rację. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz uprawiałam jogging. 

               Oczy miałam wlepione w jeden punkt. Żywy i bardzo przystojny punkt. Gdybym tylko mogła, rzuciłabym mu się na szyję ale byłoby to trochę niezręczne. Chyba. Ledwo się powstrzymywałam przed pobiegnięciem do niego. Na szczęście, przyjaciel trzymał mnie mocno pod rękę. Szkoda. Zobaczyłby jak biegam. 

               Błotniste włosy wyglądały wprost idealnie. Oczy ach, te oczy! brązowe, z tym samym błyskiem, który pamiętam sprzed roku. I uśmiech. Co ja bym dała, żeby znów widywać codziennie ten uśmiech! Rozmawiał z panem młodym w tak charyzmatyczny sposób, że aż porwał mnie ten dialog, mimo iż nic nie słyszałam. 

               Na mojej twarzy pojawił się mały uśmiech. W jedną sekundę przez głowę przeleciały mi wszystkie najlepsze chwile jakie z nim spędziłam. Co ja bym dała, za jeszcze jedno takie wspomnienie! 

               W jednej chwili nasze spojrzenia się spotkały. Jego rozbawione, brązowe tęczówki były skierowane w moją stronę. Mało się nie popłakałam ze szczęścia. Serce zaczęło walić mi jak szalone, oddech stał się płytszy... Myślałam, że zemdleję. Czemu on wciąż tak na mnie działa?! Przecież minął już rok! Niestety, nie potrafiłam sobie wytłumaczyć fenomenu tego chłopaka. 

               Uniósł rękę, machając mi delikatnie i posyłając przy tym uśmiech, który kiedyś miał zarezerwowany tylko dla mnie.  Przez moment nie wiedziałam co zrobić, więc stałam jak głupia, naśladując jego wyraz twarzy. Odmachałam dopiero, gdy Gabriel szturchnął mnie w bok. Przez moment miałam wrażenie, że było to najlepsze pięć sekund mojego życia...